Humpy Bumpy

It's Paris Dakar today with our 4x4 Truckdriver Murray alias Theo de Rooij. Vanmorgen zijn wij om 6.00 uur opgestaan om op tijd met de veerboot naar Fraser Island gebracht te worden. De hele dag staat in het teken van het grootste zandeiland ter wereld met verschillende vegetatie en diersoorten. Wij hebben in Nederland al deze rondreis geboekt en zal één van de hoogtepunten van onze Australië reis worden.

Op Fraser Island worden wij voorgesteld aan onze "driver" Murray en onze 4x4 MAN truck, waarin wij met 15 andere lotgenoten overgeleverd zijn aan de rijstijl van Murray, de grillen van de natuur, de smalle zandwegen. Onverhard en dus onverantwoord te doen als je geen 4x4 hebt. Laten wij die net wel hebben, onze Pajero, maar de huurvoorwaarden laten het niet toe om onze bak te gebruiken op Fraser Island. Anders had ik hem graag willen testen. Murray houdt een kort praatje over de veiligheidsvoorschriften en over het nut van de gordels, die zijn verplicht. De eerste 250 meter over de verharde weg is nog niets aan de hand, maar zodra wij de zandweg opgaan begrijpen wij waarom de gordel van belang is. Wij worden op de proef gesteld en van links naar rechts gegooid in de verder comfortabele  stoelen. Wij hebben niet voor niets voor "premium" gekozen. Bij deze kan ik al melden dat mensen met broze botten, hartproblemen, nierstenen en die last hebben van wagenziekte zich beter niet kunnen wagen aan dit sublieme offroadtochtje. De achtbanen in de Efteling, Movieworld etc. stellen niets voor bij dit ritje door de natuur. Gedurende de rit heeft Murray alleen maar over het eiland verteld, de bomen, de struiken, het wild, de vogels, de ontdekking, de aboriginals, alles.

De eerste stop is bij Lake McKenzie, een helder blauw meer in het midden van het eiland, met water zooooo helder. Daan, Naud en ik hebben gezwommen, ijskoud, maar zo mooi. Suzanne heeft een stukje gewandeld. Vervolgens zijn wij doorgereden, humpy bumpy, naar Central Station, hier staan nog 2 historische gebouwen en ligt de Wanggoolba Creek. Hier hebben wij een stukje gewandeld. De lunch, een geweldige steaksandwich, fish&chips en kipnuggets (voor de jongens) hebben wij genuttigd bij Eurong Beachresort. Na de pauze, die zeer welkom was om al onze ledematen weer in de juiste volgorde te plaatsen, zijn wij de 75 Mile Beach opgereden, een stuk strand dat als weg gebruikt wordt. Een ware belevenis voor de jongens. Onderweg zijn wij gestopt bij The Pinnacles, Maheno Wreck en Eli Creek, waarbij het Maheno Wreck echt de moeite waard is, urban fotografie in optima forma. Dat een scheepswrak zo interessant kan zijn.  Oh ja, ..... zelfs vliegtuigjes kunnen hier op het strand landen, het zijn dan wel vliegtuigjes voor toeristische vluchten, maar toch leuk om te zien. En toen......... nog anderhalf uur terug rijden naar de opstapplaats van de Ferry. Een rit om nooit meer te vergeten. Twaalf uur nadat wij zijn opgestaan zetten wij weer voet aan vaste wal in River Head, waar wij ook zijn opgestapt.
Murray zou geen slecht figuur slaan bij Paris-Dakar.