Downhill is awesome!

Even geen goede WiFi verbinding gehad, maar nu kan ie weer! Wat een dag, wat een adrinaline en wat een sport! Nooit geweten dat je wandelen zo intensief kan beleven.

Vanmorgen zijn wij vroeg opgestaan, want wij hebben weer een drukke dag voor de boeg. Eerst gaan wij naar een gletsjer, de chalaadi gletsjer. Wij rijden met onze 4-wiel aangedreven monster naar het begin van het wandelpad, dat is ook wel nodig want de weg is wederom off road. Inmiddels ben ik meester in het off road rijden. Wij gaan hiken, een stevige wandeling richting de gletsjer, klimmen, balanceren, weg zoeken. Een voorproefje van wat ons 's middags te wachten staat. Een cliffhanger, dus vooral doorlezen. De weg naar de gletsjer is dus niet gepolijst, maar het eindresultaat, de gletsjer is van ongekende schoonheid, dus het is de hike meer dan waard. Wij kunnen heel dichtbij komen, maar wij moeten wel opletten voor de vallende rotsen bij het smeltende ijs. Het ijs smaakt overigens puur natuur, gletsjerwater is zeer goed te drinken, ijs en ijs koud. Je voelt je klein bij zo'n mooi natuurverschijnsel. Laten wij vooral zuinig zijn op de aarde om dit te behouden. Ja, ik weet het! Volgende keer niet zo'n dikke benzineslurpende auto huren.

Na deze mooie ervaring voor met name de jongens, hun eerste gletsjer, lopen wij hetzelfde pad terug en rijden wij dezelfde weg terug, off road natuurlijk. 's Middags gaan wij een rustiger activiteit doen, denken wij. Wij gaan met de skilift naar boven om te genieten van de bergen en wij willen boven op de berg een korte wandeling maken. Het duurt een tijdje voordat wij de skilift vinden. Voor dit soort attracties vind je geen bordjes langs de weg, wel voor kerken en kloosters natuurlijk. Als wij de skilift gevonden hebben, kopen wij een kaartje, met zijn 4-en voor nog geen €10, en gaan wij 'zen' naar boven. Voor die prijs krijgen wij een nieuwe skilift van Zwitserse makelij, in de "wintersportlanden" hoef je voor zo'n prijs niet aan te komen. Wij genieten van de omgeving en van de uitzichten op de besneeuwde toppen en de kleine gehuchten, o.a. Mestia. Wij stappen over op een 2e lift en gaan wederom relaxed naar boven. In de verte horen wij gerommel, onweer op komst. Als wij boven zijn, moeten wij blijven zitten vanwege het onweer. Wij moeten zo snel mogelijk weer naar beneden. Dan maar geen wandeling. Wij maken nog wat foto's en komen bij het tussenstation.

Bij het tussenstation wordt aangegeven dat de liften voorlopig stilliggen vanwege de veiligheid vanwege het onweer. Dat wordt dus wachten, na een tijdje wordt gemeld dat geen liften meer naar beneden gaan. Dat wordt dus lopen en dan begint ons avontuur. Wij lopen een stukje omlaag en komen een Georgische vader met zijn 2 dochters tegen op de weg terug van bloemetjes plukken in de Kaukasuswei. Wij lopen een stukje samen af, waarna de vader op zijn Georgisch, vertaald in het Engels door één van de dochters, vraagt of wij mee willen gaan het steile stuk af, dat is een stuk sneller. Niet wetend wat ons te wachten staat zeggen wij volmondig "ja".  Dat hebben wij geweten, menig abseiler kan hier een puntje aan zuigen en dat zonder touwen. Wij zijn uiteindelijk heelhuids, en sneller, beneden gekomen, met een zeer grote adrinalinekick, maar het was een zware tocht naar beneden. Af en toe vasthoudend aan met name dennenbomen en zeer buigzame ledematen, met name de kniëen en heupen, hebben wij onze weg naar beneden gevonden.

Na een bedankje richting ons reisgezelschap lopen wij richting de auto. Tot onze verbazing begint de skilift weer te draaien, de laatste gasten worden naar beneden gebracht.......... Even rusten en eten en dan de ledematen echt rust gunnen, slapen!